پا به جاده هراز  که می‌گذاری و از تهران دور می‌شوی، کم‌کم که از تراکم آهن و دود کم می‌شود؛ از صدای دستگاه جوش، سنگ فرز ، بوق ماشین و... تنها طنینی در گوش می‌ماند و از تراکم ساختمان‌ها و ویلاهای گرانیتیِ‌نما «یونانی» و نما «رومی» کاسته می‌‌شود. بعد از «پلور»، شقایق‌ها شروع به خودنمایی می‌کنند. رد شقایق‌ها را که بگیری درست در 75 کیلومتری تهران، «لار» آغاز می‌شود.

پارک ملی لار تنها منطقه دارای قابلیت اکولوژیک تهران است که جانش هنوز از دست صنعتگران، ساختمان‌سازان، معدن‌کاران و سودجویان  به شماره نیفتاده، آسمان لار هنوز آبی است، زمین لار هنوز سبز است و اینها هیچکدام به خاطر تلاش و مشارکت ما برای محیط زیست نیست؛  بلکه همه از همت 8 محیط‌بان و فعالان محیط زیست است که شبانه روز تلاش می‌کنند تا منطقه را از دست گردشگرانی که بی‌توجه به محیط زیست در گوشه و اطراف پارک زباله می‌ریزند، شکارچیانی که نفس را از گونه‌های جانوری این منطقه شکار ممنوع می‌گیرند، صیادانی که رویای دیدن گونه در معرض انقراض قزل آلای خال قرمز را بر روی آتش دارند و عشایری که خود در دل محیط زیست زندگی می کنند، اما چرای بی رویه دام هایشان در این منطقه، محیط زیست را به خطر انداخته، حفظ کنند.

محیط‌بانان پارک ملی لار از رفتار مردم گله می کنند، یکی از آنها می گوید؛ «گاهی برخی افراد پنهانی لب رودخانه ماهیگیری می‌کنند و ماهی‌های صید شده را در زیر چادر همسرشان پنهان می‌کنند، من محیط‌بان در این شرایط چگونه می‌توانم، به آنها عتراض کنم و با تخلفشان برخورد کنم؟»